澜天 发表于 2024-10-6 08:43

【老树新芽 · 试读】长篇小说《活着》(余华著)节选(29)

<p></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;">电影《活着》剧照&nbsp; &nbsp;葛优饰福贵&nbsp; 巩俐饰家珍</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="text-indent:80.0000pt;mso-char-indent-count:5.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:16.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; 长篇小说《活着》节选(</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:16.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">29</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:16.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">)</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:16.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:196.0000pt;mso-char-indent-count:14.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><font face="楷体">&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;作者:余华</font> &nbsp;&nbsp;&nbsp;<font face="楷体">朗读:澜天</font></span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">&nbsp;</span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">回到家里,家珍看到我们怔住了,我说:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"就是全家都饿死,也不送凤霞回去。"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">家珍轻轻地笑了,笑着笑着眼泪掉了出来。</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">有庆念了两年书,到了十岁光景,家里日子算是好过一些了,那时凤霞也跟着我们一起下地干活,凤霞已经能自己养活自己了。家里还养了两只</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">羊,全靠有庆割草去喂它们。</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">每天蒙蒙亮时,家珍就把有庆叫醒,这孩子把镰刀扔在篮 子里,一只手提着,一只手搓着眼睛跌跌撞撞走出屋门去割草,那样子怪可怜的,孩子在这个年纪是最睡不醒的,可有什么办法呢?没有有庆去割草,两只羊就得饿死。</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">到了有庆提了一篮草回来,上学也快迟到了,急忙往嘴里塞一碗饭,边嚼边往城里跑。中午跑回家又得割草,喂了羊再自己吃饭,上学自然又来不及了。有庆十来岁的时候,一天两次来去就得跑五十多里路。</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">有庆这么跑,鞋当然坏得快。家珍是城里有钱人家出身,觉得有庆是上学的孩子了,不能再光着脚丫,给他做了一双布鞋。我倒觉得上学只要把书念好就行,穿不穿鞋有什么关系。有庆穿上新鞋才两个月,我看到家珍又在纳鞋底,问她是给谁做鞋,她说是给有庆。</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">田里的活已经把家珍累得说话都没力气了,有庆非得把他娘累死。我把有庆穿了两个月的鞋拿起来一看,这哪还是鞋,鞋底磨穿了不说,一只鞋连鞋帮都掉了。等有庆提着满满一篮草回来时,我把鞋扔过去,揪住他的耳朵让他看看:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"你这是穿的,还是啃的?"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">有庆摸着被揪疼的耳朵,咧了咧嘴,想哭又不敢哭。我警告他:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"你再这样穿鞋,我就把你的脚砍掉。"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">其实是我没道理,家里的两只羊全靠有庆喂它们,这孩子在家干这么重的活,耽误了上学时间总是跑着去,中午放学想早点回来割草,又跑着回来。不说羊粪肥田这事,就是每年剪了羊毛去卖的钱,也不知道能给有庆做多少双鞋。</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">我这么一说以后,有庆上学就光脚丫子跑去,到了学校再穿上鞋。有一次都下雪了,他还是光着脚丫在雪地里吧嗒吧嗒往学校跑,让我这个做爹的看得好心疼,我叫住他:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"你手里拿着什么?"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">这孩子站在雪地里看着手里的鞋,可能是糊涂了,都不知道说什么。我说:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"那是鞋,不是手套,你给我穿上。"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">他这才穿上了鞋,缩着脑袋等我下面的话。我向他挥挥手:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"你走吧。"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">有庆转身往城里跑,跑了没多远,我看到他又脱下了鞋。这孩子让我一点办法都没有。</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">到了一九五八年,人民公社成立了。我家那五亩地全划到了人民公社名下,只留下屋前一小块自留地。村长也不叫村长了,改叫队长。队长每天早晨站在村口的榆树下吹口哨,村里男男女女都扛着家伙到村口去集合,就跟当兵一样,队长将一天的活派下来,大伙就分头去干。村里人都觉得新鲜,排着队下地干活,嘻嘻哈哈地看着别人的样子笑,我和家珍、凤霞排着队走去还算整齐,有些人家老的老小的小,中间有个老太太还扭着小脚,排出来的队伍难看死了,连队长看了都说:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"你们这一家啊,横看竖看还是不好看。"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">家里五亩田归了人民公社,家珍心里自然舍不得,过去的十来年,我们一家全靠这五亩田养活,眼睛眨一眨,这五亩田成了大伙的了,家珍常说:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"以后要是再分田,我还是要那五亩。"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">谁知没多少日子,连家里的锅都归了人民公社,说是要煮钢铁。那天队长带着几个人挨家挨户来砸锅,到了我家,笑嘻嘻地对我说:</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">"福贵,是你自己拿出来呢,还是我们进去砸?"</span><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:28.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:14.0000pt;
mso-font-kerning:1.0000pt;">(待续)</span></p><div><span style="font-size: large; font-family: 楷体; text-indent: 36pt;"><br></span></div><p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><iframe width="200" height="250" src="https://www.weinisongdu.com/shareOpus?id=62261167&amp;promote_id=27604016 6" frameborder="0" marginwidth="0" marginheight="0" scrolling="no"></iframe><span style="mso-spacerun:'yes';font-family:楷体;font-size:18.0000pt; mso-font-kerning:1.0000pt;">&nbsp;</span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0000pt;mso-char-indent-count:2.0000;"><br></p></div>

三月梅 发表于 2024-10-6 12:22

澜天中午好!

小说读到这里
一些场景就是我也曾经历过
触动了记忆
想起来我很多事情,
大锅饭,大炼钢铁,农舍墙上的宣传画
还照着在本子上学着画。
整篇诵读把握了陈述的主线
在心痛有庆雪地里光着脚跑着的时候,
语气软了,充分体现了小说的氛围
很赞佩!
收缴家中饭锅我的印象挺深刻的
看着我祖父把锅从灶台上拔出来,
留下个大大大圆坑,
画面印在记忆里了。
每当想起食指的那首
“当蜘蛛网尘封了我的灶台”
就能想起那个画面
那时候不懂是在做什么
我八岁的时候已经会自己做鞋穿了
呵呵~~时代就是这样。
感谢澜天的分享,祝长假快乐!

岚儿 发表于 2024-10-6 12:44

静下来聆听老师朗读;
活着不易呀;
孩子成长也不易;
时代变迁;
在每个时代,都有其独特的精神和文化特征;
它们在不断地变革与传承中推动着人类**的进步。

岚儿 发表于 2024-10-6 12:45

老师不要太辛苦了!
天气凉了;
别忘了添衣服;
遥祝老师秋安!

澜天 发表于 2024-10-6 13:39

三月梅 发表于 2024-10-6 12:22
澜天中午好!

小说读到这里


“整篇诵读把握了陈述的主线”
这句话切中了我的要害^_^
我常常琢磨声音是不是过于老态
毕竟是以主人公讲述的口气来展开的
但有时候又觉得表达还不透彻
在探索中一节节就读出来了
我想随着进一步的展开
我的收获也会更多的
感谢一贯的支持

澜天 发表于 2024-10-6 13:41

岚儿 发表于 2024-10-6 12:44
静下来聆听老师朗读;
活着不易呀;
孩子成长也不易;


这部小说
就是大时代的缩影
经历过的就会恍如昨日
没有经历过的
也可以从中了解一些过去的时光
和那些人那些事

澜天 发表于 2024-10-6 13:43

岚儿 发表于 2024-10-6 12:45
老师不要太辛苦了!
天气凉了;
别忘了添衣服;


我不辛苦呢
以前是读一节发一节
现在是读几节存着
随时可以发
我决心要读完全篇
还有50节左右呢
^_^

么念 发表于 2024-10-9 09:47

静静听着,真好

澜天 发表于 2024-10-9 12:26

么念 发表于 2024-10-9 09:47
静静听着,真好

谢谢欣赏
问候
{:1_292:}
页: [1]
查看完整版本: 【老树新芽 · 试读】长篇小说《活着》(余华著)节选(29)